Een dag in het leven van een verloskundige

Ankie woont samen en is moeder van 4 kinderen (3,7,11 en 13 jaar). Ze is al bijna 14 jaar verloskundige in Assen bij Aiber verloskundigen en Verloskundigen-kloosterveen. In deze blog neemt Ankie je mee in een dag als verloskundige.
Het is woensdagavond en ik heb zojuist de dienst overgenomen van mijn collega. De komende 48 uur sta ik op wacht voor alle bevallingen en belletjes. Als ik op donderdagochtend wakker word ben ik blij dat ik de eerste nacht lekker heb kunnen slapen. Vol energie begin ik dan ook aan de visites. Met de radio op volume 10 en mijn zangstem die alleen geschikt is voor eigen publiek rij ik door mijn eigen stadje Assen.
Alle kraamvrouwen krijgen de eerste 8-10 dagen om de dag van ons een bezoekje. Soms alleen om even kort te checken hoe het gaat, maar meestal kletsen we heel wat af. We bespreken uitgebreid de bevalling en hoe het herstel gaat. Want ja dat herstel gaat niet altijd even vlot. Voedingsproblemen, pijnlijke gestuwde borsten, hechtingen die gevoelig zijn en daarnaast alles onder het genot van een flinke dosis hormonen. Zie hier een gemiddelde kraamvrouw...
Ik begin bij Willemijn, ze is 5 dagen geleden bevallen van haar eerste kindje. Haar bevalling ging niet helemaal zoals gepland, maar ondanks dat kan ze er wel goed op terug kijken. Eergister was mijn collega bij haar en was ze blij dat alles achter de rug was en dat ze nu lekker kon genieten van haar mooie meisje. Ondanks dat de borstvoeding nog wat lastig ging, genoot ze onder een goede dosis adrenaline (wat de eerste 2-3 dagen na de bevalling volop aanwezig is) zichtbaar van haar rol als nieuwe moeder. Ik sta voor de deur en zie bij binnenkomst direct dat het niet haar dag is. Ze is moe! Het was wederom een onrustige nacht en de borstvoeding gaat nog steeds niet helemaal lekker. De kleine wil nog niet goed aanhappen aan de borst en daar heb je in de eerste week soms een hoop geduld voor nodig. Als we allebei net een kopje thee van de kraamverzorgster krijgen, barst ze in tranen uit. Hoe doen mensen dit, vraagt Willemijn! Ik troost haar met de gedachten dat het een heel normaal gevoel is en erg herkenbaar, maar dat er echt een nacht aan gaat komen dat het allemaal iets beter gaat.
Als moeder van 4 kinderen snap ik haar gevoel volkomen. Hele dagen gaan alleen maar op aan voeden, troosten, luiers verschonen en niet vergeten zelf te eten en te drinken en o ja slapen zodra het kan. En dat is bij de eerste heel heftig. Nu ik 4 kinderen heb, verlang ik wel eens terug naar hoe het was met maar 1 kindje, maar dan besef ik me weer heel gauw dat ik dat nou juist het meest heftige vond. Bij nummer 2,3 of 4 weet je vaak beter wat je te wachten staat en ben je in de meeste gevallen wat zelfverzekerder dan bij de eerste.
We kletsen nog een tijdje en als alle tranen zijn gedroogd en we zelfs ook nog wat hebben gelachen, adviseer ik haar wat dingen over de borstvoeding en om heel even een frisse neus te halen omdat de muren op haar afkomen. Heel even de buitenlucht in, niet te ver, maar een klein rondje. Even het hoofd leeg maken en daarna even te gaan slapen terwijl de kraamverzorgster op de baby past. Opgelucht met een nieuw plan voor de komende 24 uur, een dikke knuffel die ze even heel hard nodig had en een lieve kraamverzorgster ga ik verder met mijn visites.
Het mooie van de kraamvisites is dat er in de meeste gevallen geen tijdsdruk is, zoals op het spreekuur. Tenzij er een bevalling aan de gang is, dan moet ik soms wat vaart in de visites zetten. Overigens niet mijn beste eigenschap bij deze taak. Mijn man noemt het een theekransje, maar gelukkig weten wij verloskundigen wel beter. Je bent verantwoordelijk voor de gezondheid van moeder en kind. Je wil graag dat alles goed verloopt die eerste week. In de meeste gevallen geef je dan ook veel uitleg of adviezen of bied je een luisterend oor en soms een arm om je schouder... en ja soms als alles heel goed gaat, kletsen we heel wat af en is het net een theekransje. Heeft mijn man toch nog een beetje gelijk..