Ella liep met 3 weken het RS-virus op

Amy (32) is verloofd met Dwight (37). Ze wonen in Lelystad en Amy is moeder van 2 dochtertjes; Loïs (2,5 jaar) en Ella (3 maanden). Amy werkt als leerkracht op een basisschool, maar geniet nu nog een aantal weken van haar zwangerschapsverlof. Ella liep met 3 weken het RS-virus op.

Onze tweede trots Ella kwam met 41 weken kerngezond ter wereld. Loïs was vanaf de allereerste minuut een ontzettende lieve zus. Knuffels en kusjes werden er in overvloed gegeven. Loïs had ons al geleerd hoe waardevol en belangrijk je kind is. Ik explodeerde bijna uit elkaar van liefde voor mijn twee meiden. Loïs gaat elke woensdag met veel plezier naar de kinderopvang. Twee weken na de geboorte van Ella kwam Loïs snotterig thuis van de kinderopvang. Je over beschermende moedergevoelens maken op dat moment overuren, omdat je een pasgeborene hiervoor wil beschermen. Al snel kwamen we tot de conclusie dat het onmogelijk is om een 2-jarige uit de buurt te houden van haar pasgeboren zusje, waar ze zo ontzettend dol op is. We probeerden wel kusjes en knuffels te beperken.

Zaterdagnacht begon Ella slechter te drinken en merkte ik dat ze zwaarder ging ademen. Ook moest ze af en toe hoesten, maar had gelukkig geen koorts. Ik dook meteen het internet op om te zoeken wat het kon zijn en kwam al snel artikelen tegen over het RS-virus. De volgende ochtend kregen we kraamvisite van een goede vriendin. Zij is doktersassistente en hoorde Ella hoesten. Ze vertelde toen dat ze dit geluid herkende van baby's die langskwamen bij haar op de praktijk en het RS-virus hadden opgelopen. Het zat me niet lekker en diezelfde zondagmiddag had ik de verloskundige gebeld. Zij adviseerde mij om toch wel direct de huisartsenpost te bellen. Daar liet Ella ook het hoesten horen, maar we werden vervolgens weer naar huis gestuurd met de boodschap dat ze niks verontrustend kon horen aan haar longen. Ik was aan de ene kant opgelucht met deze boodschap, maar was toch niet gerustgesteld omdat ik zag dat Ella niet zichzelf was. De dag erna ging Ella steeds slechter drinken. Ze was ook bijna niet wakker te krijgen. Ik sprak mijn zorgen voor de zoveelste keer uit naar Dwight, maar die was mijn bezorgdheid meer dan zat aangezien hij zich vasthield aan de boodschap van de arts op de huisartsenpost.

De volgende ochtend kreeg Ella een pompende ademhaling met intrekkingen en ging ook neusvleugelen. Ik nam contact op met de huisarts en aangezien het Corona symptomen waren, mocht ik pas aan het einde van de dag langs komen tijdens het Corona spreekuur. Mijn moeder kwam langs om te kijken hoe het ging en ik barstte in huilen uit. Je voelt je zo machteloos. Ik wilde Ella zo graag beschermen en het voelde enorm als falen. Ze was nog zo klein. Ella begon grauw te zien in haar gezicht en mijn moeder besloot toen dat ik niet moest wachten en weer moest bellen. Ik mocht toen gelukkig meteen langskomen bij de huisarts en mijn moeder bleef thuis bij Loïs. De huisarts hoefde maar kort te luisteren naar Ella. Ze dacht aan het RS-virus en zei dat we meteen door moesten rijden naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Almere. Onderweg belde ik Dwight, die elders in het land op cursus was, dat het niet goed ging met Ella en dat hij naar het ziekenhuis moest komen.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd Ella aan de monitor gelegd. Haar zuurstofgehalte was laag en ze kreeg allerlei plakkertjes opgeplakt. Je moederhart huilt als je je kleine baby zo moet zien, maar ik wist dat ze nu in goede handen was. Ik was zo blij dat we eindelijk serieus werden genomen. We werden verplaatst naar een kamer op de kinderafdeling. Een uur later was de uitslag van het onderzoek er: Ella had het RS-virus opgelopen. Ik was kwaad en verdrietig tegelijk. Had ik nu maar beter naar mijn moederinstinct geluisterd en had ik me nu maar niet laten wegsturen bij de huisartsenpost. Je hebt op dat moment geen tijd om kwaad te zijn, want je wilt er voor je kleine meid zijn en met haar meevechten tegen dit verschrikkelijke virus. Er werd, gepaard met oorverdovend gekrijs, een sonde ingebracht bij Ella. Ook kreeg ze zuurstof toegediend en om de zoveel uur een zetpil. In haar neus kreeg ze zoutdruppeltjes en daarnaast druppeltjes met xylomethazoline.

Het plan was om Ella eerst zelf te laten drinken en wat niet lukte via de sonde te geven, zodat ze wel de hoeveelheid binnen kreeg om aan te sterken. Na elke voeding stopte ze er na 10 cc al mee. Ze kon gewoon niet meer, omdat ze zo benauwd was en niet de kracht had om zelf te drinken. Om de zoveel tijd kreeg ze een enorme hoestaanval. Het enige wat ik kon doen was op dat moment haar optillen en rechtop houden. Tijdens zo'n hoestaanval drukte ik regelmatig op de alarmknop omdat het zo heftig was, dat ik bang was dat ze er niet uit zou komen. De monitor bleef tijdens zo'n hoestaanval maar piepen, omdat haar hartslag voor lange tijd boven de 200 ging. Ik heb zoveel angst en paniek in Ella haar ogen gezien, afschuwelijk. Helaas kon op zo'n moment de verpleging ook niet veel doen dan haar alleen maar rechtop houden. Het was verschrikkelijk om Ella zo te moeten zien. Na een hoestaanval, die dikwijls een kwartier duurde, viel ze als een slappe vaatdoek in mijn armen in slaap. Ze kon niet meer en was zo zwak. Ik heb wat afgehuild, kon ik het maar van haar overnemen.

De dagen gingen voorbij en het ging niet veel beter met Ella, maar gelukkig verslechterde de situatie ook niet. Dwight kwam langs wanneer hij kon. Ook nam hij Loïs af en toe mee die haar zusje en moeder erg miste. Ze wist dat Ella ziek was en daarom in het ziekenhuis moest blijven. Ik zong liedjes voor Ella en ze lag vaak lekker bij me of in haar ziekenhuisbedje. De verpleging liet haar op haar buik slapen, zodat ze beter kon ademen. De verpleging besloot om te kijken hoe Ella het ging doen zonder zuurstof. Dit hadden ze al verlaagd, dus dit was de volgende stap. Helaas pakte het niet goed uit en de monitor bleef vanaf dat moment maar piepen, omdat haar zuurstofgehalte te laag was. Terug aan het zuurstof. Het verloop van het RS-virus is lastig te voorspellen, maar de kinderarts die elke ochtend langskwam hoopte toch wel dat ze haar piek had gehad. Beetje bij beetje ging ze op eigen krachten steeds meer zelf drinken. Wat overbleef ging via de sonde bij haar naar binnen. De hoestbuien waren er nog wel, maar namen gelukkig in tijd af. Veel kraamvisite stond gepland en moest ik afzeggen. Iedereen leefde met ons mee.
Ella knapte vanaf dag 6 op en liet, tussen al haar plakkertjes op haar gezicht, haar eerste glimlach aan me zien. 

Wat een magisch moment. Mijn meisje, zo klein en zo aan het vechten tegen dit rot virus. Er werd een nieuwe poging gedaan om Ella zelfstandig te laten ademen. Dit pakte gelukkig wel goed uit. Wat was ik trots op mijn kind dat ze voor het eerst haar flesje weer leegdronk. Daar zat ik weer te janken, maar deze keer van blijdschap. Als ze de nacht goed door zou komen, was de kans zeer aanwezig dat we dan de volgende ochtend naar huis mochten. Ze moest goed zelfstandig blijven drinken en dat deed ze gelukkig, ook haar nachtflesje. De volgende ochtend kwam de kinderarts ons ontslaan uit het ziekenhuis. Ella was er nog niet, maar mocht thuis verder aansterken.

Ella is inmiddels 3 maanden en heeft nog steeds een piepende ademhaling. Dit kan nog wel even duren, maar hopelijk groeit ze hier overheen. Het gaat gelukkig goed met haar, al ben ik wel extra waakzaam. Ze drinkt en slaapt goed en is super vrolijk. Ze tovert een grote glimlach op haar gezicht als er ook maar iemand naar haar kijkt. We hadden nooit weggestuurd mogen worden bij de huisartsenpost, had de kinderarts tegen ons gezegd. Een belangrijke les, die vaak terugkomt, is ook nu weer: luister naar je moederinstinct.