Huilen

Als je baby gaat huilen is de kans groot dat hij honger heeft. Geef hem te eten en hou je baby veel tegen je aan. Zo ruikt hij de vertrouwde geur van zijn mama en krijgt hij jouw lichaamswarmte. Ook kan het goed zijn om zowel bij de moeder als bij de partner te 'buidelen'. Op deze manier hou je je baby op je borst, terwijl je ontspannen ligt. Je baby hoort dan je hartslag, stem en voelt de warmte, waarbij ze snel ontspannen of zelfs in slaap vallen. En jijzelf kan genieten van het lekker samenzijn! 

Ook kunnen pasgeboren baby's last krijgen van darmkrampjes. Ineens komt er voeding hun lichaampje binnen en dat moet nog wennen om dit te verwerken. Probeer je baby te masseren met ronddraaiende bewegingen op zijn buikje. Dat ontspant, maar zorg dat je zelf warme handen hebt en gebruik babyolie. Wat bij ons ook heel goed werkte is ze in een draagzak dragen. Zo masseer je je baby door gewoon rond te lopen, krijgen ze je lichaamswarmte en zitten ze lekker dicht bij de mama of papa. En natuurlijk ook altijd handig als je zelf iets gedaan wil krijgen in huis. Je hebt dan beide handen ter beschikking.

Verder kan een warm badje ook wonderen doen. In het begin hadden Lucas, Lore en Elias het niet graag om in bad te gaan, maar enige tijd later was er niets zo ontspannend dan het warme water en de quality-time met elkaar. Eenmaal ze zelf kunnen zitten kan je best een grote handdoek bij je hebben. Kwestie van die miljoenen druppels op te vangen die je kindje met je wil delen :p 

Als het tijd is om je baby in zijn eigen bedje te leggen, zorg dan dat het bedje verwarmd is, leg er een kruik is en zodra het lekker warm is, leg je je baby erin. Zeker in de winter helpt het om je baby sneller in slaap te laten vallen. De armen van de mama en papa voelen inmiddels toch ook niet koud aan. Een warm bedje geeft een veilig en geborgen gevoel bij je baby. 

Wat bij mijn kids heel goed hielp, al was ik geen fan van medische producten, was infacol. Het hielp hen toch goed met hun krampjes. Af en toe een pipetje in hun flesje en dat hielp tegen de ergste krampjes. Je gaat ze nooit helemaal wegkrijgen maar een beetje hulp kan geen kwaad toch. 

En ja, die tandjes! Sommigen gaan op alles bijten en anderen zijn ontroostbaar en willen niets. Lucas en Lore kregen op hun 4 maanden al tandjes, niet aan te raden dat ze op die leeftijd al tanden krijgen hoor. Ik hoopte dat na die 3 maanden weinig slaap, ik eindelijk terug een nachtritme zou krijgen. Maar wanneer Lucas en Lore eindelijk hun slaapritme gevonden hadden, kregen ze tanden. Ge-wel-dig! Dus nogmaals enkele keren per nacht wakker doordat ze last hadden van tandpijn. 

Natuurlijk hadden ze overdag wel een bijtring die ik in de ijskast legde. Dat hielp eigenlijk best goed, maar voor 's nacht had ik van de apotheker een verdovende tandvleesgel gekregen. Die smeerde ik aan het tandvlees voor ze gingen slapen. Maar uiteindelijk is het toch wachten tot de tanden door het tandvlees zijn en de pijn minder is. 

Tip: Leg een bijtring nooit in de diepvries. Er is een kans op vrieswondjes bij je baby.  

En ik kreeg ook de vraag wanneer je tandjes kan verwachten. Lucas en Lore waren zeer vroeg, het gemiddelde zou rond de 6 maanden liggen. Maar op de tandjes van Elias zijn we nog aan het wachten en die is nu bijna 10 maanden. Dus maak je geen zorgen als het wat lang duurt. Laat ze op hun tempo maar ontwikkelen. Elias eet al een maand babykoeken en boterhammetjes en dat vermaalt hij dan met zijn tandvlees. Het zijn inventieve schatjes hoor :) 

Als mama heb ik altijd een natuurlijke zwakte gehad wanneer mijn kind huilde. Het voelde als een soort alarm dat je meteen moet doorgronden en oplossen. 

Maar maak je geen illusies, je kan niet altijd alles doorgronden en oplossen. Zeker in de eerste maanden is het gewoon gissen wat het probleem is. Meestal is dat honger of buikpijn. Maar na een paar maanden komen daar veel andere opties bij hoor :) Elk kind is ook anders en je moet hem of haar echt leren kennen. Na drie kinderen kan ik vertellen dat de ene een hogere pijngrens heeft of sneller boos wordt of net niet. Maar het kan best frustrerend zijn als je niet kan doorgronden wat er mis is en je alles al hebt geprobeerd wat je kan bedenken. Wat je dan kan doen is, niets. Soms willen ze gewoon huilen. Je staat dan machteloos en nee je bent dan geen slechte ouder, ook al voelt dat soms op die momenten wel zo. Ik probeerde altijd eerst hen even in mijn armen te houden en te wiegen. Als dat niet hielp legde ik hen in hun bedje met hun lievelingsmuziekje. Meestal vielen ze na een paar minuten wel in slaap. Want als ze huilen omdat ze moe zijn en niet kunnen slapen heeft het geen zin van alles te proberen en continu hen te verleggen en op te pakken. Dan houd je ze toch alleen maar wakker. 

Sommige baby's hebben last van reflux. Daar kan ik niet veel over vertellen, omdat geen van de drie hier last van hebben gehad. Ik heb wel een keer getwijfeld met Elias en mijn contactpersoon voor zo'n twijfels is een osteopaat in Beerse. Zij stelde me gerust en belde nadien nog even om te horen hoe het met hem was. Het bedje heb ik wel altijd schuin gezet, bij alle drie, gewoon uit voorzorg. 

Dan is er nog koemelkallergie. Lijkt me echt heel vervelend. Ik heb drie kinderen die er geen last van hebben, maar je hoort er toch wel van. Wat ik van een vriendin vernomen heb is dat het in het begin een heel lange vervelende zoektocht kan zijn naar de juiste voeding. Eenmaal die gevonden is het veel beter. Het is en blijft een extra aandachtspunt, maar daar kan je snel een nieuw ritme in maken.

Een goede raad van mijn kraamverzorgster. Twijfel je over iets, gaat je innerlijke mamabelletje rinkelen, vraag dan raad. Aan je familie, vrienden of aan een arts. Als het om je kindje gaat ben jij als mama de expert! Niemand heeft een grotere band met hem/haar dan jij. 

Om een voorbeeld te geven:

Lucas hoestte op een nacht weer net als een zeehond. Omdat we dit al eens meegemaakt hadden wisten we dat hij waarschijnlijk weer last had van kroep. Bij Lucas is dat dan de acute kroep, die evolueert sneller en is gevaarlijker. Zonder twijfel reden we midden in de nacht naar de spoedafdeling. Daar deden ze eigenlijk weinig, zelfs na mijn uitleg over Lucas zijn verleden met de acute kroep. Na een uurtje wachten mochten we naar huis. Zonder enige medicatie of dergelijke. Thuis aangekomen was ik gefrustreerd. Ik had het gevoel of ze dachten dat ik echt overdreef en Lucas een gewone verkoudheid had. 's ochtends had Lucas hele hoge koorts en hoestte heel eng. Dus met al mijn frustraties wederom naar het ziekenhuis. Op spoed ging het plots heel snel. Lucas kreeg de juiste medicatie voor zijn acute kroep, die in combinatie met de seizoensgriep zeker niet aangenaam was, en werd opgenomen ter controle. De vaste kinderarts van Lucas excuseerde zich voor zijn collega's van de nacht. 

Als mama moet je echt je gevoel volgen en niet meteen aannemen wat anderen zeggen. 

Je moederinstinct is er echt wel voor een reden :)